Nefes almak demek yaşıyorummu demek?
Gülüyorum demek mutluyummu demek?
Ağlıyorum demek üzgünmüyüm demek?
Ama bu misralarda acı çekiyorum demek sana öfkeliyim demek...
⊱✿⊰⊱✿⊰⊱✿⊰⊱✿⊰⊱✿⊰⊱✿⊰⊱✿⊰⊱✿⊰⊱✿⊰
Küçük kardeş Sintiadan...
Bu misraları yazmağa başladığımda 6 yaşımdaydım ve kuşlar kadar özgür olduğumu fark etmiştim...
Amma o gece beynime ve kalbime sanki çiviyle kazınmışdı. Babam olan o paranoyak ne zaman mutlu yada sinirli olsa garip işler yapardı. Annemden 2 tane kızı olunca zaten annemin her günün zehir ederdi. Sanki kadın bile isteye kız doğuruyormuş. Annem 3cü kez kız çocuğuna hamile kalınca babam delirdi. Çocuk doğmadan annemin karnında öldü. Tabii nasıl öldüğüne eminimki anlatmama gerek kalmadı. Tabiikide hayır şiddet yüzünden ölmedi. Babam acaba hamile bir kadın üzerinde başka deneyler yaparak çocuğun cinsiyyetini değişmek mümkünmü diye düşünüyordu.
Tabii sadece düşünmekle yetinmedi malesef...
Amacı erkek babası olmak değildi.
Eğer doğmamış çocuğun cinsiyyetini değişmeyi başarsaydı o çocuğada rahat nefes aldırmazdı.
Önceler babam ve annem sevgiyle evlenmişlerdi. Babam kimyagerdi. Önceler ilaçlar hazırlamakla yetinerdi. Sonralar garip deneyler yapmağa başladı.
Deneyleri önceler bazı eşyalar,bitkiler daha sonra hayvanlar ve kendi üzerinde denemeye başladı.
Aklı dengesini kayıb etmemişden öncede annemin üzerinde yapmaya başladı.
Daha küçük olduğum için amacını çözemiyordum.
Ama sıranın bir gün bana da geliceğini biliyordum. Benden önce tabii ablam geliyordu.
Ablam Sienna gittikçe dahada kötüleşiyordu. Garipleşmeye başlamışdı.
Odasından garip sesler geliyordu.
Kendi kendine konuşmaya başlamışdı demek isterdim amma dahada garip şeyler
yapıyordu. Öfke nöbetleri geçiriyordu.
Kendine , bana, anneme ve etrafındaki insanlara zarar veriyordu.
Öfkesi geçtikten sonrada hiç bir şey hatırlamıyordu.
Öfke nöbetleri gittikçe dahada kötüleşmeye başladı. Panik atak geçiriyordu. Annemse
hamile kadın ne yapa bilirdiki?
Manyak kocasıylamı uğraşsın yoksa obsessif,manyak kızınımı tedavi etdirsin?
Kendi halinemi yansın?
Bende bilmiyordum... Ne yapmalıydım?
Bir gecede sinirli geldi. Annem onun sakinleşmesini bekledi. Sonra ne olduğunu sorar sormaz elindeki neşterle annemi bıçaklamaya başladı. Annem ilk kalbinden bıçakladı diye annem ilk vuruşda sesi kesildi.
Bu işgenceyi yapmasının sebebini bilmiyordum ama bize bakarak:
"Başarısız oldum!"
"Yapamadım!"
"Değişdiremedim!"
Neyi?
Kız kardeşim benden sadece 4 yaş büyükdü. Amma sanki 20 yaşı varmış kadar akıllı ve her şeyi anlayandı. Manyak bile olsa beni korumaya çalışıyordu.
Sadece sinirli olduğunda hiç kimseyi tanımazdı sanki uyurgezerdi.
Kız kardeşim annemin cesedi görünce eline ne geçtiyse annesinin katiline fırlatmaya bağırmaya başladı. Bense korktuğum için saklanıyor sesimide çıkarmıyordum.
Sienna göz bebekleri küçülmeye başladı. Onu sesledim amma duymadı. Yine oldu...
Ablam eline geçen ne varsa fırlatmaya başladı. Tırnaklarını babamın yüzüne geçirdi.
Adamla sanki güleşiyordu. Ablam adeta vahşi hayvanı dönüşmüşdü. Adamın yüzüne öyle bir tırnaklarını geçirdiki! Babamın yüzünden kanlar akmaya başladı.Tanınmaz hale gelmişti. Korkumdan ne yapmam gerektiğini bile bilmedim.
Peki bunlardan sonra babamda dururmu? Tabiiki asla!Kız kardeşimi kaldırıb evin her yerinde sürüklemeye başladı. Ablamın feryatları hala kulaklarımda inliyordu. Ablamın diğer odaya götüdü. Amma kapının altından kan sızmaya başlayınca ablamıda kayıb etdiğimi anladım.
Önceler babam şiddete karşıydı. Üzerinde deneyler yapmaya başlayınca fikirleri değişdi.
Bazende çocuk gibi davranıyordu. Aklınl kayıb ettiğini anlıyordum. Benim bebeklerimi elimden alıb oynardı. Yani ona oynamak denmezde. Daha çok bebeklerimin karnını yarıyir. Orqanları başka şeylerle değiştiriyordu.
Sinirleneceğini bildiğim için hiç bir çey demezdim. Hatta ona katılırdım. Bana hep derdi :
"Sintia bebeklerini bana verirmisin onları dahada güzelleştire bilirim."
Cavabım bir şey ifade etmezdi. Çünki beni dinlemiyordu bile.
Kapıyı kapayıb gitdi.Bende saklandığım yerden çıkıb ablamın yanına koşdum. Ağzından kan kusuyordu. Sonra gözlerimin önünde yere yığılarak bayıldı.
Ağlayarak ablamın ve anemin cesedine sarılmaya başladım. Dışarı çıkıb yardım isteyecekdim. Amma ya benide görür öldürseydi? O zaman annemin ve kız kardeşimin intikamını kim alıcakdı?
Şok geçiriyordum. Kendime gelmem 1 saat sürmüşdür.Bende kaçmayı tercih etdim annem ve kız kardeşimin ölüsüyle vedalaşdım. Bazı eşyalarımı ve biraz para aldım. Çıkarken annemin kanlar içinde olan kızıl kolyesi (anneannem düğünde vermiş) ve kız kardeşimin bez bebeği gözüme çarptı. Onlarıda alıb arka pencereden çıkdım. Elimde olan 100 dollarıda bir yere koymam gerekiyordu. Tabiikide en güvenli yer ablamın bez bebeği idi. (Yetimhaneye geldiğimde bebeğimi elimden almışlardı.)
Çoçukda olsam hayatı ablam gibi çabuk öğrenmeye başlamışdım.
Bu saatde nereye gidecekdim? Nerde kalıcakdım? Yoldan da geçen hiç kimseye güvenemezdim.
Bu soğuk kış gecesinde yoldan bir kadının geçmesini bekledim. Çünkü erkeklerden korkma sebebim vardı. ( yan komşumuz çocuğunu bir qrup çete kaçırmışdılar . Çocuk bulununca yappoz gibi iç organlarıda dağılmışdı. Ama bunu bir çetenin yapmadığını biliyordum. Babam odada bir şey sakladığı zamanlar bizi evden gönderirdi. Bu işide onun yapdığını anlamıştım. Çünki odaya yanlışlıkla girdiğimde odadan kan kokusu geliyordu. Ve daha iğrenç şeyler...)
Kendime bir kahraman arıyordum. Beni kurtarıcak biri. Hava çok soğuktu.
Dayanamadım. Kafamın arkasından bir sızı hiss etdim. Sonra gözlerim karardı...
Büyük kardeş Siennadan...
Belkide böylesi daha doğru olurdu değilmi?
Yaşlı ama huysuz bir kadın geçiyordu karşı caddede. Nedenmi huysuz? Çünkü durmadan söyleniyordu. Yüzünden kaba,acımasız biri olduğu görünüyordu. Ona yakınlaşdım ve olayı anlatdım. Söylediklerimi duyunca kadın şok geçirdi. Beni kendinden uzaklaştırmaya çalışdı.
Bende ona yalvarınca beni bir yetimhaneye götürdü.
İşte o gece ikinci cehennemim başlamıştı.
Hatta ilk zebanimde karşımda duruyordu...